Skorowidz

Każdy dokument zawiera określone, często specyficzne pojęcia, a także nazwiska i nazwy instytucji, miejsc, marek handlowych czy obiektów geograficznych. Im dłuższy jest taki dokument, tym trudniej odnaleźć w nim właściwe treści lub sprawdzić, czy są one w nim uwzględnione. Skorowidz pomaga w wyszukaniu takich informacji. Jest to spis nazw, nazwisk i pojęć użytych w dokumencie, najczęściej uszeregowany alfabetycznie i uzupełniony numerami stron.

Zasady tworzenia skorowidzu

Skorowidz zazwyczaj jest umieszczany na końcu dokumentu, pracy naukowej, publikacji itp. Stanowi rozwinięcie oraz uzupełnienie spisu treści i jest najczęściej stosowanym wykazem. Rolą skorowidza jest ułatwienie odnajdywania potrzebnych informacji, których lokalizacji nie wskazuje spis treści sporządzany w formie ogólnej i hasłowej. Pozwala on dotrzeć jedynie do konkretnego bloku tematycznego. Skorowidz natomiast wskazuje, gdzie znajduje się twierdzenie, informacja o jego twórcy czy miasto, w którym pracował.

Specyfiką skorowidza jest umieszczenie przy każdym pojęciu wszystkich numerów stron, na których został wymieniony termin. Dlatego dany wątek tematyczny można odnaleźć w całej, nawet bardzo rozbudowanej publikacji. Jeśli temat przewija się na kilku stronach, oznaczenie wskazuje pierwszą i ostatnią z nich.

Skorowidz archiwalny

Skorowidz jest też wykorzystywany w archiwistyce, stanowiąc cenną pomoc archiwalną. Wykazy wykorzystywane w tej dziedzinie dzieli się na:

• indeksy archiwalne osobowe i rzeczowe, zawierające hasła i odsyłacze,
• repertoria archiwalne, zawierające charakterystykę zawartości archiwaliów wraz z oznaczeniami liczbowymi,
• sumariusze archiwalne, odnoszące się do treści pojedynczych dokumentów, zawierające daty sygnatury, numery stron.

Każdy kolejny skorowidz jest bardziej szczegółowy i dotyczy węższego zakresu zasobów archiwalnych. Indeksy archiwalne mogą obejmować nawet kilka zbiorów.